27 maart ’06: Redigeren: een ontluisterende bezigheid. Allereerst omdat ik zinnen tegenkom waarvan ik me afvraag waarom het mij niet eerder is opgevallen dat ze niet lopen, kloppen of overbodig zijn, ten tweede omdat ik er onzeker van word (als ik al zoveel fouten zie, hoeveel zal een ander er dan niet vinden?) en ten derde omdat ik er moedeloos van word (komt het boek ooit nog eens af?). Nu heb ik het niet over het manuscript ‘de ziener’, het vervolg op ‘de tovenaar’. Dat daar nog veel aan geschaafd moet worden is logisch, nee, ik heb het over ‘de tovenaar’ zelf. Ik heb het boek al drie keer geredigeerd, begon de vierde keer in de verwachting dat het nu toch alleen nog zou gaan om de kleine dingen, de ‘finishing touch’ in goed Nederlands, maar ik ben ondertussen opnieuw de tel van het aantal correcties allang kwijt. En stel nou voor dat redigeren leuk was om te doen, dat je na een paar uur in een map te hebben zitten krassen kan zeggen ‘ik heb nu toch iets moois gemaakt, een oplossing voor een bepaalde situatie uit de pen getoverd of iets anders creatiefs gedaan’, dan had ik de afgelopen weken niet zitten te sombermansen.
Maar gelukkig, er is wel tegengif. Heel stiekem, als een kind dat op zijn verjaardag ’s ochtends vroeg en, voordat iedereen wakker is, een likje van de slagroom van de taart aflikt om te proeven of het echt lekker is, ben ik begonnen met deel drie. ’t Is nog niet veel, nog maar één A4tje met de hele grove lijnen van het verhaal, wat achtergrond en de eerste karakters. Zo ben ik ook ‘de tovenaar’ en ‘de ziener’ begonnen. Ik weet nu al dat ik dat document de komende maanden veel zal openen en wat ik net getypt heb zal dan steeds de laatste pagina zijn van een steeds verder groeiend manuscript.
Ach ja, eigenlijk ben ik een junk, op zoek naar de kick die het schrijven geeft.
eerder veschenen als dagboek van een schrijver
